Dilemma’s bij nieuwe rookregels in de zorg

beschermd wonen, Verpleeghuiszorg

Sinds 1 juli zijn rookruimtes in de zorg verboden. Dat heeft nogal wat gevolgen voor mensen die langdurige zorg nodig hebben én roken. Zij wonen immers in een kamer of appartement wat onderdeel is van een locatie van een zorgaanbieder. Zij zien die plek terecht als een thuis – en niet als een bedrijfspand. Wat op het eerste oog een praktische maatregel leek, zorgt in de praktijk voor morele dilemma’s en uitvoeringsvraagstukken.

Praktische uitvoering

Door het verbieden van interne rookruimtes moeten mensen die roken nu ergens anders roken. Dat kan buiten – in een binnentuin of buiten de locatie – of op de eigen kamer. Bij beide opties komen praktische bezwaren om de hoek kijken. Als iemand naar buiten moet en daarbij begeleid wordt, is daar een medewerker voor nodig. Een medewerker die nog vele andere taken te doen heeft en dus eigenlijk andere prioriteiten wil stellen. Zoals basiszorg verlenen.

Roken op de eigen kamer vinden verschillende zorgaanbieders moeilijk, omdat het potentieel brandgevaarlijk is en daarom hebben velen een rookverbod in de huisregels opgenomen

Moreel dilemma

In hoeverre kan en mag u mensen verbieden om te roken? En hoe bepalen we hiervoor grenzen en spelregels? Welke verantwoordelijkheid heeft de zorgorganisatie om roken te ontmoedigen, juist als mensen zorg nodig hebben. Dat morele dilemma speelt zeker. Mag een zorgaanbieder het helemaal verbieden om te roken? Vanuit het perspectief van medewerkers en andere mensen die niet roken een logische redenering. Tegelijk ontzegt u daarmee rokers een ‘vrije’ keuze en beperkt het voor hen de mogelijkheden om zorg te krijgen op een plek die zij prettig vinden.

Het vraagt van alle betrokkenen binnen een zorgorganisatie een gesprek over welke omgeving zij willen bieden en aan wie. Op basis daarvan kan je besluiten – natuurlijk met de cliëntenraad en personeelsvertegenwoordiging – wat dat voor beleid en regels betekent.

_{Bron: Loc}