IncludieQ
Turks, Marokkaans, Pools of Nederlands? Iedereen is welkom op de multiculturele dagbesteding IncludieQ.
De kracht van IncludieQ? De naam zegt het al: de inclusie en diversiteit. Fatma Yilmazel richtte de Brabantse multiculturele dagbesteding pas een jaar geleden op, maar heeft nu al meer dan 50 deelnemers. Ze leerde veel van BVKZ én van haar opa.
Nee, het was niet Fatma’s droom om in de zorg te werken. Ze gaf Zorg en Welzijn op een vmbo-school en hielp het onderwijs bij het thema inclusie en diversiteit. Ze voelde zich prima in die rollen. “De zorg is best heftig. Mensen worden ziek en overlijden.”
Toch leidt ze inmiddels de multiculturele dagbesteding IncludieQ. Het idee ontstond toen haar opa bij haar kwam wonen en geen geschikte plek vond om naartoe te gaan. “Hij probeerde het bij een dagbesteding in Tilburg, maar voelde zich daar niet thuis. Dat kwam onder meer door de taalbarrière. Ik belde rond voor hem en kwam in contact met de wethouder van Waalwijk. Die gemeente wilde indicatievrije dagbesteding aanbieden, ook via een multiculturele aanbieder. Toen dacht ik: dat is misschien wel iets voor mij.”
Zo begon ze, samen met haar opa. “Ik vroeg waar hij behoefte aan had en wat hij miste bij die andere dagbesteding. Dankzij hem kreeg het vorm.” Vanaf het begin vroeg ze ook iedere nieuwe cliënt: wat werkt voor jou? Zo ontstond bijvoorbeeld een gebedsruimte. Inmiddels heeft IncludieQ twee locaties: één voor mannen en vrouwen met een indicatie in Kaatsheuvel en een indicatievrije dagbesteding in Waalwijk voor vrouwen.
Beginnen met BVKZ
Het begin bracht veel bureaucratie en papierwerk met zich mee. De informatie van de Branchevereniging Kleinschalige Zorg hielp daarbij. “Je hebt één plek voor al je vragen. Ik gebruikte templates, volgde cursussen en kwam in contact met andere aanbieders. Ik had meteen een klik met hen, omdat we bij dezelfde club hoorden.”
Cliënten werven deed Fatma op haar eigen manier: door te doen. “Ik zat in de dagbesteding in Waalwijk toen ik een oud vrouwtje achter een rollator zag lopen. Ik rende naar buiten en liep daarna samen met haar naar de supermarkt. Ze vertelde dat ze vaak alleen thuiszat. Ik vroeg of ze naar onze dagbesteding wilde komen. Dat wilde ze, maar dan wel met haar vriendin. Die hebben we meteen ook opgehaald.”
IncludieQ kijkt naar wat de zorgbehoefte is. “We doen dit vanuit ons hart, niet om zo groot mogelijk te worden. Komt iemand puur voor gezelligheid? Dan verwijzen we diegene door naar het buurthuis. Heeft iemand verpleegkundige hulp nodig, dan zoeken we ook een andere plek. We kijken: wat kan iemand al en wat wil hij of zij? We willen dat mensen zelfredzamer worden. Stel dat wij ooit verdwijnen, dan moeten ze hun leven voort kunnen zetten. Daarom leren we cliënten bijvoorbeeld hoe ze met de bus reizen, waar ze een brief kunnen vertalen of hulp vinden bij digitale uitdagingen.”
Diverse kracht
De kracht van IncludieQ is de diversiteit. “Cliënten leren veel van elkaar. We vieren Sinterklaas, Suikerfeest, Pasen. Soms organiseren we een offerfeest of we doen samen aan diamond painting, naaien of koken.” Daarnaast kunnen cliënten sporten onder begeleiding van Go Waalwijk of aan de slag in de Tilburgse moestuin van IncludieQ.
Ook het team is divers. “We hebben zowel medewerkers als een aantal stagiairs en vrijwilligers. Sommigen waren eerst zelf cliënt, anderen zijn statushouders die een soort stageplek krijgen in ruil voor taallessen. Ze spreken onder meer Turks, Arabisch en Pools. Voor cliënten is het fijn dat ze zich verstaanbaar kunnen maken in hun eigen taal. Dat verlaagt de drempel.” Fatma benadrukt dat IncludieQ openstaat voor iedereen. “We schenken hier zowel Turkse thee als Hollandse koffie”, zegt ze glimlachend.
Bijzonder succesverhaal
Naast dagbesteding en ambulante begeleiding geeft IncludieQ ook taallessen en biedt het advies aan organisaties over inclusie en diversiteit, maar de zorg staat centraal. “De dagbesteding voelt echt als familie. Als iemand niet komt, bellen of appen we toch even, ook al is het indicatievrij. Cliënten die op vakantie zijn nemen lekkernijen mee, anderen maken jurkjes voor elkaar. En in Kaatsheuvel vormen de mannen een vriendenkring die ook buiten de dagbesteding afspreekt.”
Fatma ziet wat de impact is van de dagbesteding. “Een cliënt met autisme zat bij een hobbyclub, maar moest weg omdat ze alleen haar eigen ding wilde doen. Bij ons bloeide ze helemaal op. Ze leerde van andere cliënten en leerde ons diamond painting. Helaas kreeg ze kanker. We begeleidden haar nog tot ze naar het hospice moest. Haar laatste maaltijd wilde ze met ons nuttigen tijdens de Iftar, de maaltijd na zonsondergang tijdens de Ramadan. Het was fijn om te zien hoe ook iemand zonder migratieachtergrond zich zo thuis voelde in onze multiculturele gemeenschap. Op haar begrafenis hoorden we pas echt hoe veel we voor haar betekenden. We branden nu in onze dagbesteding een kaarsje voor haar, iets wat we van een Nederlandse vrijwilliger hebben geleerd.”
Trotse opa
Het begin was intensief en leverde Fatma wijze lessen op. “Achteraf gezien heb ik toen te veel gedaan. Ik volgde urenlang cursussen over wetten en regels, maar in de praktijk werkt het toch vaak anders. Je kunt niet alles doen, dus je moet leren wat echt noodzakelijk is. Een businessplan maken hielp mij enorm.”
Haar opa woont inmiddels weer in Turkije, waar hij volgens traditie zijn laatste levensfase doorbrengt. “Hij was enorm trots op de dagbesteding. Het voelde als zijn plek. Wij zijn in Nederland geboren en getogen dankzij hem. Hoe mooi is het dan dat we dit hier kunnen neerzetten?”
