Huize Weltevrede
Kleinschalige zorg is uitdagend, maar voor Huize Weltevrede vooral heel fijn: ‘Willen de bewoners friet? Dan eten we friet’
Jenny en Tineke van Huize Weltevrede gaan ver om hun bewoners een fijne oude dag te bezorgen. Ze bieden hen meer dan een dak boven hun hoofd, goede zorg en een fijne saamhorigheid. “Ik eet liever zelf droog brood, zodat het geld naar de bewoners kan.”
Als je in de tuin van Huize Weltevrede zit, hoor je niks anders dan de vogels fluiten en af en toe het getok van een kip, die meegenomen is door een van de bewoners. Je ziet louter uitgestrekte groene landerijen om je heen. Een optimale plek om te genieten van je oude dag.
Jenny Hilhorst-Weltevrede richtte de woonvorm voor ouderen met een niet-aangeboren hersenletsel als dementie in 2018 op. Ze had al jarenlange ervaring met een eigen kleine zorgorganisatie voor kinderen en jongvolwassenen. Ze omschrijft zichzelf als ‘een geboren moederkip’. Iedereen die hulp nodig had, kon bij haar terecht. Had ze een zieke buurvrouw? Dan verzorgde ze haar.
Ze kocht een boerderij vlak bij haar eigen huis en agrarische onderneming. “Ik heb alle muren eruit gehaald op twee na. Samen met mijn broertje, die verpleegkundige is, ben ik gaan sparren: hoe zou ik willen wonen als ik oud ben?” Huize Weltevrede heeft inmiddels voor negen bewoners een plekje. Ieder heeft zijn eigen slaap- en zitruimte, maar het draait vooral om de saamhorigheid. “Anders kun je net zo goed thuis blijven”, vertelt Jenny. Tineke Lautenbach voegde zich al snel bij Jenny als manager zorg. “We beschrijven Huize Weltevrede als een thuis, bij wie wij als medewerkers op visite komen. En hun ondersteuning bieden bij dat wij zijzelf niet meer kunnen”, legt zij glimlachend uit.
Schouders eronder
De eerste jaren waren niet makkelijk voor Jenny. Haar man werd ziek, ze verzorgde hem, runde hun boerderij samen met haar zoon Henk en zette Huize Weltevrede op. Ze kreeg door alle spanning en drukte fysieke klachten. “Ik wilde het te koop zetten, maar zag wat voor zorgcowboys daarop afkwamen en dat wilde ik mijn bewoners niet aandoen.
Mensen vroegen: ‘Jenny, je gaat je kindje toch niet verkopen?’ Bewoners en medewerkers zeiden: ‘We hebben vertrouwen in jou als mens.’ Ik heb mijn schouders eronder gezet en ben keihard gaan werken. Op dat moment kwam ik Tineke tegen. We hadden meteen een klik en vonden elkaar in onze visie op de zorg.”
Tineke had veel ervaring als verpleegkundige en manager in de thuiszorg en in verzorgings-en verpleeghuizen bij verschillende zorgorganisaties. Tineke: “We vinden het allebei heel leuk om met de bedrijfsvoering bezig te zijn, maar staan net zo graag op de werkvloer. Dat vinden we ook belangrijk om de lijntjes naar onze collega’s, bewoners en hun familie kort te houden.”
Nieuwe bewoners
Het huiselijke komt overal terug in Huize Weltevrede. Zo heeft iedereen zijn plekje in de huiskamer. Om die sfeer te behouden, kijken Tineke en Jenny kritisch welke bewoner ze aannemen. Tineke: “Iemand moet in de groep passen. We hebben een duidelijk in- en uitsluitcriteria. Bij ons staan alle deuren open, dus bij ons wonen geen mensen die gaan dwalen.”
Nieuwe bewoners krijgen altijd een warm welkom. De medewerkers kennen hun levensloop, zodat ze hen gerust kunnen stellen met een praatje over het verleden. “Stel je ze daarover een vraag, dan komen de herinneringen en verhalen en ervaren ze veelal weer de rust.”
Frietje en lager bed
De twee directeuren zijn blij met de kleinschaligheid van hun organisatie. “Beslissingen hoeven bij ons niet langs allerlei loketjes. Willen de bewoners een frietje? Dan hoeven we geen kok in te seinen. Heeft iemand een lager bed nodig? Dan is dat in een paar dagen geregeld”, vertelt Jenny.
Ieder van de vijftien medewerkers kent de bewoners door en door. “Hun dagelijkse gewoonten, hoe iemand bijvoorbeeld wakker wil worden, maar ook hun lievelingseten. Zowel de medewerkers als wij zien aan een bewoner wat voor dag diegene heeft.” Ze spelen ook in op de behoeften met bijvoorbeeld muziek. “Dan vragen we aan onze bewoners wat hun favoriete muziek is, die zoeken we vervolgens op en luisteren of zingen we samen. Muziek zorgt voor verbinding en geeft rust”, vertelt Tineke.
Droog brood
De grootste uitdaging voor Jenny en Tineke zit ‘m in de wet- en regelgeving. Tineke: “Wij zijn al zo transparant, maar we moeten wel aan dezelfde wetten, regels en formaliteiten voldoen als de grootschalige zorg. En daar hebben we minder mensen en middelen voor.”
Hoe ze dit oplossen en Huize Weltevrede goed draaiende houden? Elke euro afwegen en ondernemen. “Ik eet liever zelf droog brood zodat het geld naar de bewoners kan, dan dat ik het goed heb”, zo is Jenny duidelijk. Tineke: “We hebben hogere personeelskosten doordat we altijd twee volwaardige zorgmedewerkers inzetten, maar dat zorgt ook voor efficiëntie, rendement en kwaliteit.”
De hamvraag is waar Jenny en Tineke het voor doen. Geen moeilijke vraag, zo blijkt. “De tinteling in de ogen van de bewoners is onbetaalbaar”, vertelt Jenny. Tineke: “Het zal je maar gebeuren dat je uit huis moet. Dat is verschrikkelijk. Als ik vervolgens zie dat iemand binnen twee weken helemaal op z’n gemak is bij ons: mooier wordt het niet.”
